ανοιχτή ανεξάρτητη συνέλευση

Βρισκόμαστε σε μία περίοδο, που ο καπιταλισμός εκφυλίζει και απαξιώνει τις ζωές όλων μας. Από όποια σκοπιά και να αναλύσουμε την πραγματικότητα που ζούμε, είτε δηλαδή θεωρήσουμε πως η κρίση είναι μία πρόφαση για να συνεχίζουν να κερδίζουν οι καπιταλιστές, είτε πως πρόκειται για μία υπαρκτή και χωρίς προηγούμενο κρίση που οδηγεί στην χρεοκοπία κρατών, είναι γεγονός πως η καθημερινότητά μας καταδικάζεται σε μία διαρκή στέρηση από κάθε άποψη. Την ίδια στιγμή η υποτιθέμενη ανάπτυξη που μας υπόσχονται σαν λύση, δεν θα μπορούσε παρά να περνά μέσα από μία πρωτοφανή βαρβαρότητα. Απέναντι σε αυτό γεννιούνται εξεγέρσεις και επαναστάσεις που το υπόβαθρό τους βρίσκεται ακριβώς σε αυτήν την εξαθλιωμένη καθημερινότητα που η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν.

Αυτό που φοβούνται είναι η μετατροπή της οργής μας σε ανοιχτή μαζική δράση ενάντιά τους. Γι’ αυτό, η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και κάθε τσιράκι-όργανο της αστικής πολιτικής, επιλέγουν τις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές. Σε μία κοινωνία σαν καζάνι που βράζει, προσπαθούν να εκτονώσουν την οργή των εργαζόμενων κι όχι να οργανώσουν νικηφόρους αγώνες. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ με τις περιχαρακωμένες συγκεντρώσεις του, το μόνο που επιδιώκει είναι η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, τρέφοντας αυταπάτες, λες και ο καπιταλισμός θα ανατραπεί από τα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Επομένως, η οργάνωση κι αυτή τη φορά(όπως στις 23/2) μιας ανεξάρτητης, ταξικής, απεργιακής συγκέντρωσης είναι αναγκαία. Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στην απεργία της 11/5 μέσα από ένα σαφή ανατρεπτικό και επαναστατικό προσανατολισμό. Αυτό δεν μπορεί παρά να περνάει μόνο μέσα από μια συγκέντρωση ανεξάρτητη από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του και ενάντια σε κάθε λογική υποταγής στην εργοδοσία. Το αδιέξοδο τον 24ώρων απεργιών απλής διαμαρτυρίας πρέπει να ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί προτάσσοντας την αναγκαιότητα μίας γενικής απεργίας διαρκείας, μέσα από συστηματικές και καθημερινές δράσεις που θα απαντάνε στο σήμερα στοχεύοντας στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Από αυτή τη άποψη εξίσου αναγκαίο είναι να δώσουμε έναν χαρακτήρα συνέχειας στους αγώνες μας μέσα από μια ανοιχτή κι ανεξάρτητη συνέλευση. Έτσι αυτοοργανωνόμαστε κι αναλαμβάνουμε δράση, παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας. Είμαστε εργάτες, απολυμένοι, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστες, εργαζόμενοι ελαστικά, μαύρα και ανασφάλιστα. Είμαστε οι εξεγερμένοι του αραβικού κόσμου, οι ανυπότακτοι της Κερατέας, οι τζαμπατζήδες που δεν πληρώνουν διόδια, οι πολιτικοί κρατούμενοι μιας δημοκρατίας που εκδικείται, οι μαθητές χωρίς σχολείο, οι νεολαίοι χωρίς μέλλον. Ο καθένας από εμάς διατηρεί την αυτοτέλεια της πολιτικής του αντίληψης αλλά επιλέγουμε να συνδιαμορφώνουμε χωρίς αγκυλώσεις με σκοπό την ενότητα στη δράση και στη σκέψη μας. Μέσω της συνέλευσης έχουμε αποφασίσει και προχωρήσει σε επιμέρους δράσεις πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα απασχολεί την καθημερινή μας ζωή, όπως κινητοποιήσεις ενάντια στο εισιτήριο στο νοσοκομείο, στην εργοδοτική τρομοκρατία της ΜΕΤΚΑ και στην δημιουργία εργοστασίου καύσης σκουπιδιών στο Βελεστίνο. Οι δράσεις αυτές έχουν αποφασιστεί αμεσοδημοκρατικά κι έχουν βασιστεί στους προβληματισμούς όλων μας, που τους συζητάμε ανοιχτά. Γι’ αυτό καλούμε τους πάντες να συμμετέχουν μετά την πορεία στην διαδικασία της συνέλευσης για να αποφασίσουμε και να πράξουμε για το μέλλον των αγώνων μας.
Η λογική ανάθεσης, που μας πλασάρουν τόσα χρόνια, τους μόνους που εξυπηρετεί είναι αυτούς και τα αφεντικά τους. Με μια τέτοια καθημερινότητα να μας στοιχειώνει και χωρίς αυταπάτες για υποτιθέμενους σωτήρες, παλεύουμε για όλα και διεκδικούμε τα πάντα.

Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού οι μάσκες έπεσαν τελειωτικά. Υποσχέσεις για ευημερία, ανάπτυξη, για κράτος πρόνοιας, για οικονομική αυτάρκεια, για εργασία και κοινωνική ασφάλιση σε όλους, έχουν πέσει στο κενό.

Αντίθετα, ραγδαία αύξηση της ανεργίας, συνεχείς μειώσεις μισθών, αύξηση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, πληρωμή ακόμα και στα επείγοντα των νοσοκομείων, κλείσιμο σχολείων, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, καθημερινά λουκέτα σε μικρές επιχειρήσεις και πολλά άλλα έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Ή αλλιώς: το κράτος έχει κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία.

Η εξήγηση ότι όλα αυτά γίνονται για την σωτηρία της χώρας, είναι κάτι παραπάνω από οξύμωρη! Πώς μπορεί να σωθεί μία χώρα όταν οι μισοί κάτοικοί της είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι ή χαμηλόμισθοι; Προφανώς όταν οι πολιτικοί, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα αφεντικά κι οι μεγαλοδημοσιογράφοι μιλάνε για “σωτηρία της χώρας” εννοούν την δικιά τους σωτηρία και όχι της κοινωνίας.

Εδώ είναι που το κράτος θέτει σε λειτουργία ένα απ’ τα ισχυρά του όπλα: την προπαγάνδα, η οποία υλοποιείται από τα ΜΜΕ που μέσα απ τα δελτία των 8 (και όχι μόνο), μεγαλοδημοσιογράφοι προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία κι ότι πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι για να σωθούμε. Είναι πάντα αντίθετοι με οποιαδήποτε εργασιακή ή κοινωνική ομάδα αντιστέκεται, συκοφαντώντας την και προσπαθώντας με βρώμικο τρόπο να θέσουν την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της.

Βέβαια όπου η κρατική προπαγάνδα φανεί ελλιπής, το κράτος χρησιμοποιεί ένα άλλο ισχυρότερο όπλο: την καταστολή! Οποιαδήποτε ομάδα εργαζομένων ή πολιτών επιχειρήσει να αντισταθεί, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πάνοπλες διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες θα την αντιμετωπίσουν με γκλοπς και αρκετά χημικά. Σε μία εποχή διαρκών περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, το κράτος “επενδύει” συνεχώς στην καταστολή, σπαταλώντας μεγάλα ποσά δημόσιου χρήματος για τη δημιουργία νέων “σωμάτων ασφαλείας” (ΔΙ.ΑΣ., ΔΕΛΤΑ) και την αναβάθμιση αυτών που ήδη υπάρχουν.

Την στιγμή που κλείνουν σχολεία λόγο έλλειψης χρημάτων η Ελλάδα συμμετέχει στον βομβαρδισμό εναντίον της Λιβύης, με τεράστιο οικονομικό κόστος. Μια επίθεση που δεν έχει ως στόχο φυσικά την απομάκρυνση του μέχρι πριν λίγες βδομάδες συμμάχου τους, Καντάφι, αλλά τον έλεγχο του πετρελαίου και της ευρύτερης περιοχής της Αφρικής και Μέσης Ανατολής, που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σε επαναστατική διέγερση.

Η Οικονομική Κρίση είναι απλά μια πτυχή της συνολικότερης κρίσης του συστήματος. Είναι κρίση του καπιταλισμού! Έτσι ένα εύλογο ερώτημα που γεννάται είναι πώς θα εμπιστευτούμε λύσεις που προτείνονται από πολιτικούς μέχρι καλλιτέχνες (που είναι και στη μόδα τώρα τελευταία) για να βγει η χώρα απ΄ την κρίση όταν αυτές οι λύσεις διατηρούν ανέπαφους τους βασικούς πυλώνες του συστήματος. Του ίδιου του συστήματος που μας οδήγησε σ’ αυτήν την κατάσταση. Είναι φαύλος κύκλος!

Για πόσο θα συνεχιστεί και μέχρι πού θα φτάσει αυτή η επίθεση; Η εξουσία ισχυρίζεται ότι έχει την συναίνεση της κοινωνίας για όλα αυτά τα οικονομικά (και όχι μόνο) μέτρα. Είναι όμως έτσι;

Η κοινωνία σίγουρα είναι αγανακτισμένη και η κοινή αίσθηση είναι ότι «δεν πάει άλλo!» Όταν όμως η κοινωνική αγανάκτηση εκφράζεται μόνο στους καναπέδες μπροστά απ’ την τηλεόραση και στις καφετέριες τότε αυτό εκλαμβάνεται απ’ την εξουσία ως: «Συνεχίζουμε, έχουμε την συναίνεση της κοινωνίας».

Έχει έρθει πλέον η ώρα να τους διαψεύσουμε! Για να ανακοπεί η λυσσαλέα επίθεση του κράτους, η κοινωνική αγανάκτηση πρέπει να μεταφερθεί στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και γενικότερα σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής. Να μετατραπεί σε οργή και σύγκρουση με το υπάρχον σύστημα και τους υποστηρικτές του. Η κοινωνία πρέπει να εξοστρακίσει κάθε είδους “σωτήρες” που θα εμφανιστούν και να πάρει τους αγώνες και τη ζωή της στα χέρια της.

ΠΟΡΕΙΑ Πέμπτη 24 Μαρτίου, ώρα 18.00 πλ.Ελευθερίας

Τα παραπάνω κείμενο της συνέλευσης σε pdf.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ στο νοσοκομείο ΚΑΙ ΕΧΩ ΛΟΓΟ

• Δεν πληρώνω γιατί έχω ήδη πληρώσει με φόρους και εισφορές στο ασφαλιστικό μου ταμείο. Έχω πληρώσει αρκετά για να έχω ένα υψηλής ποιότητας σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ασφάλισης, μόνο που δεν τα βλέπω.

• Δεν πληρώνω γιατί δεν διαπραγματεύομαι την αξιοπρέπεια μου. Δεν τα έφαγα εγώ μαζί με τα φασιστοειδή παχύδερμα της εξουσίας και τους φίλους τους. Δεν έφτιαξα εγώ το σκηνικό της διαφθοράς τα χρέη, τα ελλείμματα, το σκάνδαλο των προμηθειών, το φακελάκι.

• Δεν πληρώνω γιατί βλέπω τους πλούσιους να χορεύουν με τα δισεκατομμύρια, να επιδοτούνται, να πληρώνουν όλο και λιγότερούς φόρους να φοροδιαφεύγουν και να εισφοροδιαφεύγουν ατιμώρητα, ενώ εγώ πρέπει ν’ αγωνιστώ για να επιβιώσω.

• Δεν πληρώνω γιατί το κράτος επιδοτεί με δεκάδες δις τις τράπεζες ενώ μειώνει διαρκώς τα ποσά που δίνει για την υγεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, προωθεί την ιδιωτικοποίησή τους, αφήνει τα νοσοκομεία χωρίς επαρκές προσωπικό (γιατροί, νοσηλευτές) βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

• Δεν πληρώνω και δεν θα με πουν τζαμπατζή οι τζαμπατζήδες κηφήνες και καρεκλοκένταυροι που τρέφονται από τον πλούτο που παράγει η εργασία και ο κόπος μου.

• Δεν πληρώνω γιατί δεν είμαι μόνος μου. Είμαστε πολλοί, η πλειοψηφία, πολύ οργισμένοι και αποφασισμένοι να διώξουμε απ΄ τον τόπο τα κοράκια του ΔΝΤ, της ΕΕ και τους ντόπιους συνεταίρους τους.

Η ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΓΑΘΑ, ΚΙ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ