Βρισκόμαστε σε μία περίοδο, που ο καπιταλισμός εκφυλίζει και απαξιώνει τις ζωές όλων μας. Από όποια σκοπιά και να αναλύσουμε την πραγματικότητα που ζούμε, είτε δηλαδή θεωρήσουμε πως η κρίση είναι μία πρόφαση για να συνεχίζουν να κερδίζουν οι καπιταλιστές, είτε πως πρόκειται για μία υπαρκτή και χωρίς προηγούμενο κρίση που οδηγεί στην χρεοκοπία κρατών, είναι γεγονός πως η καθημερινότητά μας καταδικάζεται σε μία διαρκή στέρηση από κάθε άποψη. Την ίδια στιγμή η υποτιθέμενη ανάπτυξη που μας υπόσχονται σαν λύση, δεν θα μπορούσε παρά να περνά μέσα από μία πρωτοφανή βαρβαρότητα. Απέναντι σε αυτό γεννιούνται εξεγέρσεις και επαναστάσεις που το υπόβαθρό τους βρίσκεται ακριβώς σε αυτήν την εξαθλιωμένη καθημερινότητα που η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν.

Αυτό που φοβούνται είναι η μετατροπή της οργής μας σε ανοιχτή μαζική δράση ενάντιά τους. Γι’ αυτό, η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και κάθε τσιράκι-όργανο της αστικής πολιτικής, επιλέγουν τις 24ωρες απεργιακές τουφεκιές. Σε μία κοινωνία σαν καζάνι που βράζει, προσπαθούν να εκτονώσουν την οργή των εργαζόμενων κι όχι να οργανώσουν νικηφόρους αγώνες. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ με τις περιχαρακωμένες συγκεντρώσεις του, το μόνο που επιδιώκει είναι η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, τρέφοντας αυταπάτες, λες και ο καπιταλισμός θα ανατραπεί από τα κοινοβουλευτικά έδρανα.

Επομένως, η οργάνωση κι αυτή τη φορά(όπως στις 23/2) μιας ανεξάρτητης, ταξικής, απεργιακής συγκέντρωσης είναι αναγκαία. Καλούμε σε μαζική συμμετοχή στην απεργία της 11/5 μέσα από ένα σαφή ανατρεπτικό και επαναστατικό προσανατολισμό. Αυτό δεν μπορεί παρά να περνάει μόνο μέσα από μια συγκέντρωση ανεξάρτητη από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του και ενάντια σε κάθε λογική υποταγής στην εργοδοσία. Το αδιέξοδο τον 24ώρων απεργιών απλής διαμαρτυρίας πρέπει να ξεπεραστεί ανεπιστρεπτί προτάσσοντας την αναγκαιότητα μίας γενικής απεργίας διαρκείας, μέσα από συστηματικές και καθημερινές δράσεις που θα απαντάνε στο σήμερα στοχεύοντας στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Από αυτή τη άποψη εξίσου αναγκαίο είναι να δώσουμε έναν χαρακτήρα συνέχειας στους αγώνες μας μέσα από μια ανοιχτή κι ανεξάρτητη συνέλευση. Έτσι αυτοοργανωνόμαστε κι αναλαμβάνουμε δράση, παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας. Είμαστε εργάτες, απολυμένοι, άνεργοι, φοιτητές, μετανάστες, εργαζόμενοι ελαστικά, μαύρα και ανασφάλιστα. Είμαστε οι εξεγερμένοι του αραβικού κόσμου, οι ανυπότακτοι της Κερατέας, οι τζαμπατζήδες που δεν πληρώνουν διόδια, οι πολιτικοί κρατούμενοι μιας δημοκρατίας που εκδικείται, οι μαθητές χωρίς σχολείο, οι νεολαίοι χωρίς μέλλον. Ο καθένας από εμάς διατηρεί την αυτοτέλεια της πολιτικής του αντίληψης αλλά επιλέγουμε να συνδιαμορφώνουμε χωρίς αγκυλώσεις με σκοπό την ενότητα στη δράση και στη σκέψη μας. Μέσω της συνέλευσης έχουμε αποφασίσει και προχωρήσει σε επιμέρους δράσεις πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα απασχολεί την καθημερινή μας ζωή, όπως κινητοποιήσεις ενάντια στο εισιτήριο στο νοσοκομείο, στην εργοδοτική τρομοκρατία της ΜΕΤΚΑ και στην δημιουργία εργοστασίου καύσης σκουπιδιών στο Βελεστίνο. Οι δράσεις αυτές έχουν αποφασιστεί αμεσοδημοκρατικά κι έχουν βασιστεί στους προβληματισμούς όλων μας, που τους συζητάμε ανοιχτά. Γι’ αυτό καλούμε τους πάντες να συμμετέχουν μετά την πορεία στην διαδικασία της συνέλευσης για να αποφασίσουμε και να πράξουμε για το μέλλον των αγώνων μας.
Η λογική ανάθεσης, που μας πλασάρουν τόσα χρόνια, τους μόνους που εξυπηρετεί είναι αυτούς και τα αφεντικά τους. Με μια τέτοια καθημερινότητα να μας στοιχειώνει και χωρίς αυταπάτες για υποτιθέμενους σωτήρες, παλεύουμε για όλα και διεκδικούμε τα πάντα.